کاراته دای دو جوکو

کودو (به ژاپنی: 空道) (در گذشته کاکوتو کاراته (格闘空手)؛ اغلب دای‌دو جوکو Daidōjuku) یک هنر رزمی ترکیبی ژاپنی است. دای دو رشته‌ای کاملاً غیر کنترلی و آزاد می‌باشد که از مبارزات بوکس، جودو و فول کنتاکت ترکیب یافته‌است. در این رشته ضربه زدن با آرنج، ضربه با زانو، کف دست و حتی ضربه با سر نیز آزاد می‌باشد.

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

تای چی چوان

تای‌چی‌چوان (به چینی: 太極拳) (پین‌یین: tàijízhǎng - به معنی مشت‌زنی برتر نهایی) یکی از سیستم‌های نرم و درونیِ هنر رزمی کونگ‌فو یا در واقع ووشو است.

این هنر رزمی، یکی از زیباترین و محبوب‌ترین هنرهای رزمی در چین و کل جهان است و برای بهبود سلامتی، افزایش طول عمر و آرامش روحی انجام می‌شود. این هنر که با نگرش عمیق فلسفی شکل گرفته با کمک ایجاد چرخش انرژی در انسان و تخلیه انرژی درونی یعنی انرژی «چی» یا انرژی بایو الکترومغناطیس درون بدن انسان، یکی از قدرتمندترین سبک‌های رزمی در جهان می‌باشد. در این هنر عضلات نقش زیادی ایفا نمی‌کنند ویک تای چی کار سعی در رها کردن کل بدن دارد تا این انرژی بتواند در بدن جاری شود و در موقع مناسب بتوان از آن برای دفاع یا حمله استفاده کرد. تای چی چوان روش مشت زنی یا هنر رزمی است که بر اساس مفاهیم فلسفی آن سعی در به تعادل رساندن همه چیز دارد که در حقیقت نماد یین و یانگ محصول این فرایند است. «تای چی» در فلسفه تائو به معنای فرایندی است که «ووچی» را به «یین و یانگ» تبدیل می‌کند و تای چی چوان هنر رزمی است که بر اساس این مفهوم عمیق و فلسفی بنا شده‌است. استادان تائو صدها سال پیش با معرفی تای چی در حقیقت هنر رزمی را معرفی نمودند که هماهنگ با ریتم‌های طبیعت و قوانین حاکم بر طبیعت باشد تا در سطوح بالا نیز منتهی به ادراک طبیعت گردد. تای چی ابتدا بدن را متعادل می‌سازد، سپس انرژی درونی انسان، ذهن، تنفس عواطف، طبیعت و روح را متعادل می‌سازد.

هنر رزمی تای چی چوان بر اساس ۱۳ الگوی اصلی شکل گرفته که این ۱۳ الگو عناصر شکل دهنده طبیعت و عناصر اولیه جهان هستند که استادان کهن این رشته با مطالعه عمیق روی خواص این عناصر کاربردی رزمی یافتند که با طبیعت هماهنگ باشد.

از این ۱۳ الگو، ۸ الگو مربوط به ۸ نوع جین، یا هشت نوع ضربه و دفاع مختلف با تخلیه انرژی درونی می‌باشد که از تئوری هشت سه خطی ئی چینگ الهام گرفته شده‌است و ۵ الگوی دیگر آن مربوط به ۵ نوع حرکت استراتژیک در تای چی می‌باشد که از تئوری ۵ عنصر الهام گرفته شده‌است. به همین دلیل می‌گویند تای چی باعت هماهنگی انسان با طبیعت می‌شود که در فلسفه وجودی انسان نیز این امر قرار دارد. اما امروزه به دلیل خواص بسیار زیاد این رشته و تأثیراتی که در تنظیم میدان انرژی و به دنبال آن تقویت جسم و روح دارد به عنوان هنر سلامت زیستن در سطح جهان مطرح است. تای چی به عنوان هنری زیبا با تأکید بر جنبه هنریِ آن در تمام سنین و شرایط تمرین می‌شود و امروزه کاربرد رزمی آن استفاده کمتری دارد.

تای چی چوان دارای ۵ سبک رزمی می‌باشد که عبارتند از: یانگ؛ چن؛ وو؛ سون؛ وو-هاو
در مورد بخش رزمی تای چی، قابل ذکر است که این هنر بخش‌های رزمی مختلفی دارد که عبارتند از:

- دوی لین: به مبارزات نمایشی دو یا چند نفره می‌گویند که به صورت قرار دادی و از پیش تعیین شده اجرا می‌شود و نفرات فقط تکنیک‌های رزمی دفاع و حمله را روی یکدیگر نمایش می‌دهند.

- چین نا: به این روش به اصطلاح دفاع شخصی نیز گفته می‌شود که با استفاده از تکنیک‌های رزمی هر سبکی طراحی می‌شود که شامل تکنیک‌های قفل مفصل و شناخت نقاط حساس بدن می‌باشد. این نوع مبارزه به دلیل خطرناک بودن اجرای آن در مراکز آموزشی صرفاً به صورت تمرینی کار می‌شود.

-تویی شو: تویی شو در لغت به معنای فشردن و هل دادن دست‌ها می‌باشد، بخش مبارزات حسی و درونی تای چی است که مبتنی بر استفاده از انرژی چی می‌باشد، در این مبارزات حریفان دائماً در حال شناخت یکدیگر هستند به همین دلیل به آن هنر شناخت حریف هم می‌گویند که این هنر موجب تجربیاتی در شناخت می‌شود که در تمام زندگی قابل استفاده‌است. این نوع مبارزه با استفاده از حس و انرژی درونی صورت می‌گیرد و مانند شنیدن و پاسخ دادن، دو مبارزه دائماً در حال تمرکز بر نیروی درونی یکدیگرند و زمانی که یکی از حریفان اعمال نیرو می‌کند. طرف مقابل به اصطلاح در حال شنیدن و هدایت نیروی حریف است و زمانی که نیروی حریف اعمال شد طرف دیگر به پاسخ دادن یا اعمال نیرو می‌پردازد. تا جائیکه یکی از حریفان از موقعیت استفاده کرده و تعادل نفر مقابل را برهم بزند. این نوع مبارزه به دلیل این که افراد به صورت حسی در حال سنجش نیروی یکدیگرند، شم مبارزاتی را بالا برده و باعث تقویت نیروی درونی می‌شود. برخی معتقدند، تویی شو ریشه و منشأ پیدایش ورزش جودو می‌باشد.

تویی شو کاملاً تحت قوانین بین‌المللی انجام می‌پذیرد و بدون خطر و آسیب دیدگی است و در حال حاضر مسابقات تویی شو در سطوح مختلف برگزار می‌شود که مؤسسه ورزشی ووشو و مطالعات انرژی درونی ایران به صورت فعال در این مسابقات شرکت می‌کند؛ اولین مدال‌های جهانی تویی شو در تاریخ ورزش ایران نیز متعلق به استاد حامد کاتوزی مدیر این مؤسسه می‌باشد. تمرینات تویی شو نیز مانند دیگر سبک‌های رزمی فرمهایی دارد که به صورت دو نفره اجرا می‌شود و کمک به ایجاد مهارت در شناخت حریف و حفظ مرکز ثقل خود می‌کند و حریفان چرخش انرژی و تبادل آن را نیز تجربه می‌کنند.

این ورزش در رده ورزش‌های رزمی نرم و درونی قرار دارد و باعث می‌شود تا عضلات بدن با انجام تمرینات نرم و ساده، انعطاف‌پذیر و قوی شوند. تمرینات و نرمش‌های تای جی چوان با حرکات کند، آرام، و معمولاً به صورت گروهی هنگام صبح انجام می‌شوند. متخصصین این ورزش معتقدند که تمرینات تای جی به صورت دسته جمعی، اثر بهتری نسبت به تمرینات فردی آن دارد. این ورزش چینی در خود کشور چین از طرفداران زیادی برخوردار است. در ایران علاقه‌مندان به این رشته در سه بعد قهرمانی، همگانی و درمانی به فعالیت می‌پردازند. ورزشکاران تای جی چوان در دو قالب سنتی و مدرن (مسابقاتی) فعالیت می‌کنند. هم‌اکنون شیوه سنتی و اصیل چن تای جی و یانگ تای جی در شهرهای تهران، اصفهان، شیراز، سردشت و خرم آباد بندر بوشهر و مشهد و تربت حیدریه به صورت متمرکز آموزش داده می‌شود. بنیان‌گذار تای چی در ایران استاد حسین داوودی پناه (داداشی) می‌باشد.[۱]

محتویات
۱    فواید تای چی
۲    سبک‌های تای چی
۲.۱    سبک استاندارد فدراسیون جهانی ووشو[۴]
۲.۲    سبک سنتی خاندان یانگ[۴]
۳    تاریخچه تای چی
۴    تای چی در ایران
۵    پانویس
۶    منابع
فواید تای چی
تحقیقات به عمل آمده نشان می‌دهد که تای چی قادر است تا بیماریهای شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. به‌طور مثال با تمرین تاجی می‌توان امراض قلبی را درمان یا از بروز آن‌ها جلوگیری کرد. همچنین این ورزش می‌تواند استرس را از بین برد. تمرینات تنفسی این ورزش همچنین می‌تواند به سالم ماندن ریه و بهبود جریان گردش خون در بدن نیز کمک کند. آهستگی و نرمی در تمرینات تای چی باعث می‌شود تا تمرکز فکری بالا رود که این مسئله خود به کنترل دستگاه عصبی فرد در شرایط بحرانی و فشارهای عصبی بسیار کمک می‌کند. از فواید عمده تای چی می‌توان به تقویت عضلات بدن، انعطاف‌پذیری و نرم شدن ماهیچه‌ها و زردپیها، تمرکز و آرامش فکری، تقویت روحی و عصبی و آموزش دفاع شخصی اشاره کرد.[۲]

سبک‌های تای چی
در تای جی پنج سبک اصلی وجود دارد که از میان آن‌ها برخی سبک‌های مدرن نیز به وجود آمده‌اند: - سبک چن (به انگلیسی: Chen) - سبک یانگ (به انگلیسی: Yang) - سبک وو یا وو هاو (به انگلیسی: Wu Hao) - سبک وو یا وو چوان یو (به انگلیسی: Wu) - سبک سون (به انگلیسی: Sun)

سبک‌های مدرن دیگری نیز در این ورزش وجود دارند. فهرست سبک‌های بالا به ترتیب ارشدیت آن‌ها هستند. البته ترتیب محبوبیت آن‌ها بدین صورت است: یانگ، وو، چن، سان و وو هاو. برای مثال سبک دورگه(به انگلیسی: hybird) و جوانه‌ها(به انگلیسی: offshoots) از مهم‌ترین این سبک‌های مدرن هستند.[۳] سبک چن توسط چن وان تینگ نسل نهم از خاندان چن در روستای چن جیاگو از توابع شهرستان جیائوتزو در استان هنان، چین بنیان نهاده شد. چن وان تینگ یک ژنرال بازنشسته ارتش از دوران امپراتوری مینگ بود که طی سال‌های ۱۶۰۰ الی ۱۶۸۰ میلادی می‌زیسته‌است. طبق یکی از روایت‌ها، سبک چن از تای چی چوان منشأ سبک‌های دیگر می‌باشد و سایر سبک‌ها (به جز سبک وودانگ) از آن منشعب شده‌اند. این شیوه بخاطر حرکات قدرتی و انفجاری ضمن اجرای حرکات نرم، آرام و موزون تای جی چوان معروف می‌باشد.

یکی از ۴ استاد بزرگ و وارث خاندان چن در روستای چن جیاگو چن ژنگلی می‌باشد که ایشان جزو ۱۰ استاد بزرگ ووشو در جهان و همچنین رئیس فدراسیون خاندان چن می‌باشد. روایت ایشان از سبک چن، از سال ۱۳۸۰ شمسی توسط استاد حسین میرمحمدی (پیشکسوت ووشو) در ایران پایه‌ریزی و تدریس شده‌است و هم‌اکنون در مراکز متعددی آموزش داده می‌شود. استاد چن ژنگلی در کشورهای مختلف جهان جنریشن (شاگرد ویژه برای آموزش و ترویج چن تای جی) دارند؛ که جنریشن ایشان در منطقه خاورمیانه آقای عباس حمزوی (داور و مربی رسمی فدراسیون ملی چین، داور و مربی رسمی فدراسیون ج.ا. ایران، دان ۵ تایچی از فدراسیون ج.ا. ایران و دان ۴ رشته تخصصی چن تای جی از فدراسیون جهانی ووشو، همچنین مربی بین‌المللی تایچی زیر نظر فدراسیون جهانی ووشو) می‌باشند. عباس حمزوی بورد تخصصی تایچی درمانی را در کشور آمریکا زیر نظر پروفسور لین گذرانده است.

سبک استاندارد فدراسیون جهانی ووشو[۴]
تای چی سبک استاندارد (نسل اول) نخستین بار در سال ۱۹۵۶ با معرفی فرم ۲۴ حرکتی استاندارد به دنیای تای چی معرفی شد. کمیتهٔ ملی ورزش چین، که زیر نظر دولت چین اداره می‌شود، از چندین سال قبل از این تاریخ در تدارک ایجاد شاخه‌ای از تای چی بود که پتانسیل تبدیل شدن به ورزشی همگانی را دارا بوده و در ارتقاء سلامتی عموم جامعه نقش داشته باشد. در حرکتی بزرگتر نیز انجمن ووشوی چین به دنبال معرفی ووشوی خود به دنیا و جایگاه‌سازی آن به عنوان ورزش رزمی بومی چین در کنار کاراته ژاپن و تکواندوی کره بود که جایگاه بین‌المللی بالایی داشتند و مقبولیت زیادی در کشورهای غربی پیدا کرده بودند. با این هدف کمیتهٔ ملی ورزش چین استاد لی تیان جی (به انگلیسی: Li TianJi) را در راس هیاتی از استادان تای چی مسئول این پروژه نمود. پس از چندین سال تلاش سرانجام نتیجه آن در قالب فرم استاندارد ۲۴ حرکتی تای چی چوان و فرم استاندارد ۳۲ حرکتی شمشیر جییِن عرضه شد. این فرم‌ها تحت عنوان تای چی استانداردِ ساده شده (به انگلیسی: Standard Simplified taijiquan) نامیده شدند. اساس این فرم و حرکات استفاده شده در آن از فرم تای چی خاندان یانگ برگرفته شده‌است، هر چند که هیچ‌یک از استادان خاندان یانگ در آن زمان برای مشورت دعوت به همکاری نشدند.

در نتیجه خمیرمایه حرکات این فرم و ترکیب و توالی قرار گرفتن آن‌ها مطابق دانش، تجربه و صلاح دید هیئت تحت نظر استاد لی تیان جی تغییر یافته و شکل گرفت. این شاخه از تای چی روز به روز با حمایت انجمن ووشوی چین و بعدها فدراسیون جهانی ووشو، به سرعت گسترش پیدا کرده‌است. فرم‌های استاندارد پس از استاد لی تیان جی، توسط برادرزادهٔ او استاد لی دُویین (Li Deyin)، تا به امروز گسترش زیادی پیدا کرده‌است. فرم‌های استاندارد ۸ حرکتی، ۱۶ حرکتی، ۲۴ حرکتی، ۳۲ حرکتی و ۴۲ حرکتی دست (تای چی چوان)، و فرم‌های ۳۲ حرکتی و ۴۲ حرکتی شمشیر جییِن (تای چی جیین) اهم آن‌ها را تشکیل می‌دهد. فرم بادبزن استاندارد و نیز فرم مبارزهٔ دونفره دویی لییَن از این دسته هستند. در ایران نیز همانند سایر کشورها، شاخه تای چی استاندارد گسترش زیادی پیدا کرده‌است و تعداد زیادی از تای چی کاران در کشور از آن بهره می‌برند. شایان یادکرد است که به دلیل شباهت سبک استاندارد به تای چی سبک یانگ، بعضاً و نیز به جهت سهولت برقراری ارتباط بیشتر مخاطبان خود با این سبک، از آن با نام سبک یانگ یاد می‌شود که تعبیر دقیقی نیست. در ادامه در شرح آنچه به راستی تای چی سبک یانگ می‌باشد و حاصل فعالیت‌ها و دانش استادان خاندان یانگ در طول سال‌های متمادی است، مطالبی آورده شده‌است.

البته فدراسیون جهانی ووشو در سبک‌های استاندارد تای چی در سال ۲۰۰۴ و همین‌طور ۲۰۱۳ بازبینی کلی انجام داده و فرم‌های مدرن و فرم‌های استاندارد ویژه هر سبک را نیز به عنوان فرم‌های استاندارد نسل دوم و سوم معرفی کردند که به خصوص در فرم‌های نسل سوم، روح و اصالت سبک‌های سنتی نیز بیشتر به چشم می‌خورد.[۵]

سبک سنتی خاندان یانگ[۴]
تای چی چوآن سبک یانگ یکی از نگین‌های ارزشمند سرزمین چین در دنیای هنرهای رزمی می‌باشد. از دوران بنیان‌گذار تای چی چوآن سبک یانگ، یانگ لوچان، فرزندانش یانگ بان هو و یانگ جیان هو، نوه‌هایش یانگ شاو هو و یانگ چنگ فو، نتیجه‌های او یانگ جنگ مینگ، یانگ جنگ جی، یانگ جنگ دو و یانگ جنگ گو، همگی با کمک یکدیگر تلاشی یکپارچه در راستای تحقق، توسعه، تکامل و گسترش تای چی چوآن داشته‌اند. تای چی چوآن سبک یانگ با طراحی دقیق در ساختار، زیبا، رها، آهسته و جاری است و در عین حال جنبه‌های رزمی این هنر حفظ شده‌است. همچنین روشی برای ارتقای سلامتی و درمان بیماری می‌باشد.

تای چی خاندان یانگ توسط یانگ لوچان در اواخر قرن هجدهم به وجود آمد. خاندان یانگ به همراه چهار خاندان دیگر، خاندان چِن، خاندان وو (از نسل وو یوشیانگ)، خاندان سون و خاندان وو (از نسل وو چوآن یو)، پنج خاندان تای چی سنتی را تشکیل می‌دهند که میراث خود را از زمان‌های دور نسل به نسل تا به امروز حفظ کرده‌اند و در راستای بسط، گسترش و آموزش آن کوشیده‌اند. تمامی این خاندان‌های نامبرده شده، آموزهای خود را توسط نسل‌های حال حاضر خود به علاقه‌مندان و هنرجویان تای چی چوآن منتقل می‌کنند. نسل‌های حال حاضر خاندان یانگ، استاد یانگ جنگ دو (نسل چهارم) و استاد یانگ جون (نسل ششم) می‌باشند. بزرگان و اعضای تمامی این پنج خاندان با یکدیگر روابط بسیار عمیق و دوستانه دارند و یکدیگر را در راستای گسترش تای چی سنتی در سراسر جهان یاری می‌دهند.

شباهت‌های سبک تای چی استاندارد به تای چی سنتی خاندان یانگ، به دلیل اینکه اساس سبک تای چی استاندارد از تای چی خاندان یانگ گرفته شده‌است، واضح و روشن است. با این حال تفاوت‌های آشکاری در صورت و معنا با یکدیگر دارند که این دو سبک تای چی را از یکدیگر متمایز می‌نماید. آگاهی نسبت به وجوه اشتراک و وجوه تمایز این دو سبک، تای چی کاران را در رسیدن هرچه دقیق تر و سریع تر به اهداف خود یاری می‌کند، چرا که هر کدام تای چی کاران را به منزلی متفاوت از دیگری رهنمون است. شایان ذکر است که برشمردن تفاوت‌های میان سبک‌ها به معنای نفی یک سبک نیست. تمامی سبک‌های تای چی اعضای یک خانوادهٔ بزرگ هستند که از ریشه‌ای یکسان برآمده و در عین حال هر یک مسیر منحصربه‌فرد خود را طی کرده و به دنبال هدفی برگرفته از منظر پدید آورندگانشان سیر می‌کنند.

تاریخچه تای چی
روایت اول: طبق اسناد موجود گفته می‌شود «چانگ سان فنگ» (Zhang San Feng) در سال ۱۱۰۱ پس از میلاد، اولین شخصی بوده که تای چی چوان را ابداع کرده، همچنین گفته می‌شود که در زمان سلسله لیانگ (۵۰۲ – ۵۵۷ پس از میلاد) تکنیک‌ها و فرمهایی شبیه به تای چی چوان وجود داشته‌است که توسط «هان گونگ یو»، «چنگ لینگ شیء» و " چنگ بی " تدریس می‌شد. بعدها در سلسله تانگ (۶۱۸ – ۹۰۷ پس از میلاد) «شو شوان اوینگ»، «لی دائو زی» و «یین لی پنگ " تکنیک‌های رزمی مشابهی را تدریس می‌کردند که این تکنیک‌ها بدین نام‌ها بودند: تمرینات ۳۷ وضعیت – تکنیک‌های فرا آسمانی – هفت آسمان کوچک (این تکنیک بیش از ۱۷ وضعیت داشته‌است). صحت این روایات مورد بحث است و در واقع به‌طور قطع مشخص نیست که تای چی چوان را چه کسی و در چه زمانی خلق کرده‌است؛ تنها بدان علت که تاریخ ثبت شده بیشتری از "چانگ سانگ فنگ» موجود است، اغلب خلق تای چی چوان را به او نسبت می‌دهند.

طبق اسناد تاریخی موجود تاریخ مینگ، «چانگ سان فنگ " راهبی تائوئیست از کوه‌های وودانگ بوده‌است، البته بر این اسناد نیز شک و شبهاتی وارد است، زیرا بر این اساس چانگ سان فنگ در آن زمان می‌بایست بیش از ۵۰۰ سال سن داشته باشد (که البته ممکن است باور این مسئله در عصر حاضر دشوار باشد، اما درتاریخ فرهنگ چین و تائو افراد بسیاری با عمرهای طولانی وجود داشته‌اند)، در هر صورت نقل شده چانگ سان فنگ با دیدن مبارزه یک مار و یک درنا یکباره متوجه تکنیک‌هایی می‌شود که باعث می‌شود تای چی چوان را خلق کند. بعد از او "وانگ زونگ " در استان شانشی، "چن تونگ ژو» در استان ون، «ژانگ سونگ شیء» درهای یان، «یه جی می» در سی مینگ، «وانگ زونگ یو» در شان یو، و «چیانگ فا» در هوبی، تای چی را ادامه دادند. تکنیک‌های تای چی چوان تا ۱۴ نسل منتقل شد و تکنیک‌های تای چی به شمالی و جنوبی و قدیمی و جدید تقسیم شد که سبک جدید تای چی را «چن یو بن» و سبک قدیم را "چن چانگ شینگ " ادامه دادند.

«چن چانگ شینگ " تای چی را به پسرش "گنگ یون» و همچنین خانواده‌اش «چن» آموخت، او همچنین تای چی چوان را به افرادی بیرون از خانواده چون «یانگ لوچان» و «لی بو کویی " یاد داد که هر دو از استان هوبی بودند. این فرم را فرم ۱۳ حرکتی قدیم می‌گفتند. بعدها "یانگ لوچان» تای چی را به دو پسرش «یانگ بان هو» و «یانگ جیان هو» یاد داد؛ و «یانگ جیان هو» نیز به دو پسرش «یانگ شائو هو " و " یانگ چنگ فو» یاد داد، به این سبک از تای چی چوان که در خاندان «یانگ» پرورش و گسترش پیدا کرد را سبک «یانگ» می‌گویند. همچنین فردی به نام «وو چوان یو» تای چی را از «یانگ بان هو» یادگرفت و سبک «وو» را پایه‌گذاری کرد. «چن یو بن» نیز سبک جدید خود را به «چن چینگ پینگ» که خالق سبک "ژاو باو " تای چی چوان است یاد داد.

«وو یو شیانگ " سبک قدیم تای چی را از "یانگ لوچان» و سبک جدید را از " چن چینگ پینگ " یادگرفت و سبک "وو هاو " را ابداع کرد. به دلیل نقش بسیار مؤثر هاو وی جن در گسترش این سبک و به دلیل ایجاد تمایز با دیگر سبک وو (سبک وو چوان یو)، نام او، هاو، را به انتهای نام این سبک اضافه کردند و به سبک وو-هاو مشهور شد. «سون لو تانگ " پس از فراگیری سبک "هاو» سبک «سون» را به وجود آورد. تمام این سبک‌های ذکر شده در چین و آسیای جنوبی محبوب بودند اما «سبک یانگ» از بقیه آن‌ها محبوب تر بود.

روایت دوم: طبق روایت خاندان چن، ایشان معتقدند تای چی چوان، در روستای چن جیاگو، توسط استاد چن وان تینگ(۱۶۰۰–۱۶۸۰ پس از میلاد) معرفی شده است. نقل شده فرم اولیه‌ای که چن وان تینگ ابداً نمود، شامل ۵ ست (ست اول:۱۳ حرکتی و چهار ست دیگر) فرم‌های معمول چن بود به اضافه یک فرم ۱۰۸ حرکتی مشت بلند و یک ست از پائو چویی canon fist، که در مجموع ۷ ست را شامل می‌شد. فرم‌های سبک چن به دو بخش اصلی لائو جیا (فرم‌های قالب قدیم) و شین جیا (فرم‌های قالب جدید) تقسیم می‌شوند. قالب شین جیا (قالب جدید)، توسط چن فاکه (۱۸۸۷–۱۹۵۷) ساخته شد و پیش از وی صرفاً لائوجیا (قالب قدیم) کار می‌شده‌است.

فرم‌های لائو جیا نیز خود به دو بخش ای لو (راه اول) و آر لو (راه دوم) تقسیم می‌شوند. بخش ئی لو (راه اول) شامل، فرم‌های آرامتر و دورنی تر تای چی است و بخش آر لو (راه دوم) در حقیقت همان سبک پائو چویی (canon fist) است که شامل حرکات سرعتی و قدرتی می‌باشد. فرم‌های شین جیا (قالب جدید) بیشتر شامل حرکات تای چی به همراه تکنیک‌های تخلیه انرژی بیشتر، ترکیبات پیچیده‌تر و پیچش‌های بیشتر و حرکات چین نا می‌باشد که در مجموع برکاربرد رزمی تای چی تأکید بیشتری دارد. اما فرم‌های لائوجیا، ئی لو بسیار آرامتر هستند و بر چرخش انرژی تأکید بیشتری داشته و در مجموع فرم‌های آهسته تری هستند.

در عصر حاضر ما چهار استاد بسیار برجسته از خاندان چن وجود دارند که میراث دار این خاندان می‌باشند، این استادان عبارتند از: چن ژنگ لی Chen Zheng Lei، چن ژیائو وانگ Chen Xhiao Wang، وانگ ژیان Wang Xian، ژو تین چای Zhou Tianchai. که به این استادان «چهار ببر خاندان چن» یا «چهار مبارزِ مرید بودا» در خاندان چن می‌گویند. سپس استادی به نام یانگ لوچان، از خاندان چن، تای چی را آموزش دیده و با مطالعه رساله‌های کهن تای چی، سبک یانگ تای چی را معرفی نمودند، سایر سبک‌های تای چی نیز از شاگردان ایشان بوده یا از شاگردان ایشان آموزش دیده بودند.[۶]

تای چی در ایران
حامد کاتوزی در حال ادای سوگند داوری به نیابت از داوران مسابقات بلغارستان، ۲۰۱۸.jpg
تای چی چوان (ووشو) در سال ۱۳۶۶ شمسی توسط مرحوم استاد حسین داوودی پناه (داداشی) در ایران بنیان‌گذاری شد و نخستین مجوز فعالیت آن در تهران مطابق نامه شماره ۶۱۸۹ مورخ ۱۳۶۶/۵/۱۸ اداره کل تربیت بدنی استان تهران صادر گردید. در سال ۱۳۶۸ انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی ایران توسط استاد حسین داوودی پناه تأسیس گردید و به دنبال تأیید هیئت علمی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی و استادان دانشکده تربیت معلم، در ۱۳۶۹ مجوز فعالیت در سراسر کشور را دریافت کرد (مطابق نامه شماره ۱۹/۷۵۶ مورخ ۱۳۶۹/۲/۲معاونت امور فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی کشور). تلاش مستمر بنیان‌گذار ووشو در ایران و حمایت سازمان تربیت بدنی موجب شد انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی ایران در سال ۱۳۷۰ شمسی (۱۹ دسامبر۱۹۹۱ میلادی) به عضویت فدراسیون جهانی ووشو در آید. بازدید هیئت عالی رتبه وزارت ورزش چین از حرکات سبک‌های مختلف ووشو توسط ووشوکاران ایران در سال ۱۳۷۰ و دعوت از تیم ایران جهت شرکت در مسابقات جهانی، حضور تیم تای چی ایران در مسابقات جهانی شانگهای و کسب مدال طلا توسط استاد حسین داودی پناه در سبک تای چی چوان(۱۳۷۱)، عضویت انجمن تای چی ایران در فدراسیون آسیایی ووشو، تشکیل کمیته ورزش‌های چینی در سازمان تربیت بدنی و زیر پوشش قرار دادن انجمن تای چی چوان (مطابق نامه شماره ۱۹/۶۴۹۵ مورخ ۱۳۷۱/۷/۲۰ معاونت امور فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی)، تبدیل کمیته یادشده به فدراسیون هنرهای رزمی چینی (۱۳۷۲)، شرکت کردن تیم ایران در مسابقات جهانی ووشو (۱۹۹۳ مالزی، ۱۹۹۷ ایتالیا و . . .)، شرکت در سمینارهای بین‌المللی داوری و مربیگری و کسب مدال‌های متعدد توسط ووشوکاران کشور، منجر به آن شد که فدراسیون ووشوی جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۸۳ تأسیس شود و رشته‌های متنوع ووشو ازجمله تای چی چوان را در خود جای دهد. مسئولیت سبک تای چی چوان از بدو بنیان‌گذاری تا سال ۱۳۹۲ برعهده استاد فقید حسین داودی پناه بوده‌است و علاوه بر سبک یانگ تای چی و چن تای چی، سبک‌های نرم درونی دیگری همچون باگواژانگ (پاکوا) و هسینگ آی چوان (شینگئی چوان) را نیز زیر پوشش خود داشته‌است. تیم تای چی چوان ایران در مسابقات جهانی تای چی چوان که در سال ۲۰۰۹ در هنگ کنگ برگزار گردید، با کسب ۱۷ مدال (۷ مدال طلا، ۴ نقره و ۶ برنز) و ۳ کاپ ارزشمند جهانی (کاپ اجرای حرکت گروهی، کاپ ویژه بهترین هماهنگی و جام عالی مسابقات) در میان ۴۲ تیم شرکت‌کننده، به مقام نخست دست یافت. هم‌اکنون تای چی در ایران به عنوان یکی از کمیته‌های زیر مجموعه فدراسیون ووشو به‌طور رسمی مشغول فعالیت است.[۷]مسابقات قهرمانی تای چی جهان هر دو سال یکبار به میزبانی کشورهای مختلف برگزار میگردد که آخرین دوره آن در کشور بلغارستان با کسب چندین مدال رنگارنگ به سرمربیگری جواد باقری لاشیدانی همراه بوده و مسابقات آتی در سال 2020 به میزبانی ایتالیا می‌باشد .

 

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

باگوآژانگ

باگوآژانگ (به چینی: 八卦掌) (با تلفظ Bāguàzhǎng) یکی از سه هنر رزمی چینی اصلی سیستم وودانگ است (دو سیستم دیگر عبارتند از: تای چی چوان و شینگ‌یی‌چوان). این هنر از هنرهای رزمی درونی (یا نیجیا) است. باگوآ ژانگ در لغت به معنی کف دست هشت سه‌خطی است که سه‌خطی اشاره‌ای است به سه‌خطی‌های موجود در کتاب ئی چینگ که یکی از کتاب‌های مقدس آیین تائوئیسم است.[۱]

محتویات
۱    تاریخچه
۲    سبک‌های امروزین
۳    جنبه‌های عمومی
۴    جستارهای وابسته
۵    پانویس
۶    منابع
تاریخچه
تبدیل آن به یک هنر رزمی شناخته شده (و رسمی) را به دونگ هایچوان (董海川) نسبت می‌دهند که گفته می‌شود این هنر را از تائوییست‌ها و استادان بودایی کوه‌های مناطق روستایی در چین در اوایل قرن نوزدهم فرا گرفت.[۲] شواهدی در دست است که نشان می‌دهد در منطقه‌ای که او می‌زیسته ترکیبی از هنرهای رزمی با راه رفتن چرخشی تائوییست‌ها آموزش داده می‌شده است. به دلیل اینکه در قصر خدمتکار بود، امپراتور از دیدن جابجایی‌های برازنده و مهارت رزمی او تحت تاثیر قرار گرفته و او را آموزش دهنده نگهبانان قصر کردند.[۳] دون هایچوان سال‌ها در پکن آموزش داد تا اینکه سرانجام پشتیبانی بارگاه امپراتوری را بدست آورد.[۴]

از شاگردان دونگ که پس از او از اساتید باگوآژانگ شدند می‌توان یین فو (尹福)، چنگ تینگهوا (程廷華)، سونگ چانگ‌رونگ (宋長榮)، لیو فنگ‌چون (劉鳳春)، ما ویکی (馬維棋)، لیو بوآژن (劉寶珍)، لیانگ ژنگ‌پو (梁振蒲) و لیو دکوآن (劉德寛) را نام برد. اگرچه همه آنها شاگرد یک استاد بودند اما روش آموزش و نیز حالات دست‌هایشان با هم فرق می‌کرد.[۱] سبک‌های چنگ و لیو با فشار کف دست‌ها شناخته می‌شوند، سبک یین با پیوسته بودن کف دست‌ها، سبک سونگ با گل آلو (梅花 می هوآ) و سبک ما با حالتی از دست‌ها به نام چکش‌ها شناخته می‌شود. امروزه بیشتر تمرین‌کنندگان باگوا، از سبک‌های یین (尹)، چنگ (程) یا لیانگ (梁) بهره می‌برند اگرچه پیروان سبک‌های فان (樊)، شی (史)، لیو (劉)، فو (傅) و برخی سبک‌های دیگر هنوز هم وجود دارند. (معمولاً سبک لیو را به تنهایی تمرین نمی‌کنند بلکه به عنوان مکمل دیگر سبک‌ها بکار برده می‌شود.) همچنین زیرسبک‌های دیگری نیز وجود دارند؛ به عنوان مثال سبک‌های سون (孫)، گائو (高) و جیانگ (姜) از زیرشاخه‌های سبک چنگ هستند.

برخی از شاگردان دونگ هایچوان، همچون چنگ تینگهوا در نبرد تاریخی قیام بوکسورها شرکت کرده‌اند.

سبک‌های امروزین

یک جفت چاقوی شاخ گوزن (به چینی: 鹿角刀) که با نام چاقوهای هلال ماه نیز شناخته می‌شوند. این چاقو از جنگ‌افزارهایی است که در باگوآژانگ بسیار بکار گرفته می‌شوند.
سبک یین: ین فو (尹福)
سبک چنگ: چنگ تینگهوا (程廷華)
سبک لیانگ: لیانگ ژنپو (梁振蒲)
سبک گائو: گائو یی‌شنگ (高義盛)
سبک جیانگ: جیانگ رونگ کیائو (姜容樵)
سبک شی: شی جیدونگ (史计栋)
سبک سونگ: سونگ چانگ‌رونگ (宋长荣) و سونگ یونگ‌ژیانگ (宋永祥)
سبک خانواده فان: فان ژیونگ (范志勇)
سبک لیو: لیو بائوژن (劉寶珍)
سبک ما ما ویکی (馬維棋)
سبک ما گویی: ما گویی (马贵)
سبک گونگ بائوتیان: گونگ بائوتیان (宮寶田)
سبک سون: سون لوتانگ (孫祿堂)
سبک فو: فو ژن‌سونگ (傅振嵩)
سبک یین یانگ (سبک تیان): تیان هویی (田廻)
جنبه‌های عمومی
تمرین راه رفتن دایره‌ای را روش ویژه ایستادن و تمرین جابجایی باگوآژانگ می‌دانند. تمامی فرم‌های آن راه رفتن دایره‌ای را به عنوان بخشی از تمرینات در خود دارند. هنرآموزان محیط یک دایره را در حالت پایین و رو به داخل می‌پیمایند و بطور مرتب جهت خود را در حین اجرای تمرینات تغییر می‌دهند.[۵] قطر دایره برای یک تازه‌کار بین شش تا دوازده فوت قطر دارد.[۳] هنرآموزان ابتدا انعطاف‌پذیری و ترازبندی درست بدن را در تمرینات اولیه یاد گرفته و سپس به فرم‌های پیچیده‌تر و قدرت درونی می‌پردازند. اگرچه جنبه‌های درونی باگوآژانگ به ژینگی‌چوان و تای چی چوان شبیه است اما در اصل با یکدیگر فرق دارند.

فو چن سونگ با یک شمشیر بسیار بزرگ با گوآ.
جنگ‌افزارهای مختلفی نیز در این هنر رزمی بکار می‌روند. همچون یک جفت چاقو. همچنین باگوآژانگ را به خاطر تمرین با جنگ‌افزارهای بسیار بزرگ می‌شناسند؛ همچون باگوآ جیان (八卦劍) یا شمشیر باگوآ و باگوآ دائو (八卦刀) یا قداره باگوآ. از جنگ‌افزارهای مرسوم دیگر نیز استفاده می‌شود همچون چوب (گون)، نیزه (کیانگ)، عصا (گوآی)، شمشیر قلاب‌دار (گوو) و شمشیر صاف دولبه (جیان). هنرآموزان باگوآژانگ را به خاطر قابلیت بکارگیری هر چیزی به عنوان جنگ‌افزار می‌شناسند.

همچون بکارگیری جنگ‌افزارهای، این هنر رزمی دارای گستره وسیعی از تکنیک‌های گوناگون مبارزه است همچون ضربه‌های مختلف (با کف دست،مشت، آرنج،انگشتان و غیره)، لگد، قفل‌ها، پرتابی‌ها و جابجایی‌های دایره‌ای. باگوآژانگ را نه هنر رزمی کاملاً شربه‌ای و نه کاملاً گرفتنی می‌توان دانست. هنرآموزان می‌توانند از سر راه حریفان به راحتی دور شده یا به آنها نزدیک شوند. (جریان حرکتی دارند.) این اساس تئوری قادر بودن به مبارزه با چند حریف در آن واحد است. طبیعت حرکات این هنر رزمی به هنرآموز اجازه حرکت پشت سر حریف را می‌دهد تا حریف نتواند به او آسیبی بزند.

اگرچه سبک‌های باگوآژانگ گاهی با هم تفاوت‌های بسیار زیادی دارند (برخی همچون سبک چنگ شامل کشتی از نزدیک و قفل‌های مفصلی‌اند و برخی دیگر همچون سبک‌های یین دارای سرعت و ضربات از راه دوراند) اما در همه آنها می‌توان راه‌رفتن دایره‌ای، روش‌های مارپیچی و برخی تکنیک‌های خاص (کف دست سوراخ‌کننده، دست خردکننده و غیره) را دید.

جابجایی‌های باگوآژانگ از تمام بدن به همراه دست، حرکات پویای پا و پرتاب‌ها استفاده می‌کند. جابجایی‌های سریع آن از انرژی مرکز شکم استفاده می‌کند. قدم زدن دایره‌ای علاوه بر پدید آوردن نیروی مایل به مرکز، به هنرآموز در مانور سریع به دور حریف کمک می‌کند.

 

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

بوگو

بوگو (به ژاپنی: 防具) نام پوشش زرهی محافظ ورزشکاران رشته‌های رزمی کندو و ناگیناتا است.

بوگو عموماً از قسمت‌های زیر تشکیل گردیده است:

من: (面): حفاظ سر
دو: (胴): محافظ قسمت میانی بالای بدن (بالا تنه)
کوته: (小手): محافظ دست و مچ و ساعد
تاره: (垂れ): محافظ قسمت‌های میانی پایین بدن (پایین تنه)
سونه آته: (脛当て): مخصوص رشته ناگیناتا

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

کونگ‌فو

کونگ‌فو (به چینی: 功夫) یک اصطلاح مشهور چینی است که به معنای مهارت است و برای ماهر بودن در یک کاری استفاده می‌شود ـ اما در حال حاضر به عنوان یک کلمه بین‌المللی تبدیل شده‌است که برای هنرهای‌رزمی‌چینی (ووشو) و کونگ‌فو ایرانی به کار میرود. از جمله مشهورترین نوع آن کونگ فوی چینی یا ووشو ـ یا انواع ایرانی آن کونگ‌فو توآ ، نیو کونگ فو کونگ‌فو توتایما ، کونگ‌فو گرات سان ، کونگ‌فو آزاد (فری کونگ فو) ، و ... به کار می‌رود. معنای اصلی کونگ فو در زبان چینی تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می‌شود، متفاوت است. کونگ‌فو در اصل به معنای تخصص فرد در هر مهارتی - نه لزوماً رزمی- می‌باشد. تغییر معنایی این واژه احتمالاً به دلیل ترجمه نامناسب فیلم‌های چینی اتفاق افتاده

واژه‌شناسی
واژه کونگ‌فو از دو بخش «کونگ» یا «گونگ» (چینی: 功) به معنای کار، فعالیت، شایستگی یا دستاورد و «فو» (چینی: 夫) تشکیل می‌شود. «فو» در زبان چینی هم به معنی انسان است و هم پسوندی با معانی بسیار مختلف. اگر فو را در معنای اول آن در نظر بگیریم معنی کونگ‌فو چیزی شبیه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانیم معنای آن «فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه به دست می‌آید» خواهد بود. به این ترتیب «تمرین کونگ‌فو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبوده‌است بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش‌ها و تکامل مهارت‌های او اشاره داشته‌است. حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی باشد یا هر مهارت دیگری در رشته‌های هنری، علمی و فنی مختلف. از سبک‌های ایرانی کونگ فو می‌توان به کونگ فو توتایما،کونگ فو پرتوآ، کونگ فو توآ و کونگ فو گرات سان اشاره کرد.

Karimi tiger.jpg
کونگ فو در کشور چین با دو اسم شناخته می‌شود:در جنوب این کشور که زبان کانتونی موجود است این رشته را همان کونگ فو مینامند. اما در شمال کشور چین که زبان مندرین رواج دارد این رشته با نام ووشو شناخته می‌شود. کونگ‌فو یا ووشو دارای بیش از ۳۰۰ سبک می‌باشد.که از معروف‌ترین آن‌ها را می‌توان به سبک تای چی چوان و وینگ‌چون اشاره داشت.همه این سبک‌ها در دو بخش تالو و ساندا برگزار می‌شوند.ساندا یک نوع مبارزه فول‌کنتاکت است که اوایل سده‌ بیستم براساس مبارزه خیابانی و با ترکیب ضربات بوکس و(کیک بوکسینگ) و کشتی پایه‌گذاری شد و در بعضی از مسابقات آن ضربات آرنج و زانو نیز در آن گنجانده شده‌است.تالو به معنای فرم است، و هنرجویان به اجرای فرم در این بخش می‌پردازند.رشته رزمی ووشو از لحاظ برتر بودن در بخش نمایشی یا اجرای فرم نسبت به بقیه رشته‌های رزمی مانند کاراته یا تکواندو محبوبیت و سرسختی کامل و اثبات شده‌ای دارد.هر چهار سال یک بار مسابقات جهانی کونگ فو نیز زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ووشو و در قالب ووشو سنتی برگزار می‌شود. اصطلاح ووشو به معنای هنر جنگیدن است.

 

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

ووشیا

ژانر ووشیا (Wuxia، 武侠) سبکی در ادبیات، سینما و تلویزیون است. ووشیا از دو کلمه وو که هنرهای رزمی یا نبرد را شرح می‌دهد و کلمه شیا که جوانمرد، قهرمان، سلحشور را شرح می‌دهدترکیب شده‌است. در حالت کلی ووشیا را می‌توان قهرمان‌های هنرهای رزمی معنی کرد. ووشیا جزئی از فرهنگ چین از زمان قدیم است و نویسندگان مشهوری در این ژانر به خلق آثار ادبی مشغولند.

محتویات
۱    مهارت‌ها در ووشیا
۲    فیلم‌ها
۳    کتاب‌ها
۴    بازی‌های ویدئویی
۵    کمیک‌ها
۶    پیوندها
۷    پانویس
۸    منابع
۹    پیوند به بیرون
مهارت‌ها در ووشیا
مهارت‌های مبارزه در ژانر ووشیا شامل:

کونگ فو.
استفاده از اشیا ی معمولی به عنوان سلاح مرگ‌بار مانند: قلم مو، چرتکه، آلات موسیقی، و استفاده ماهرانه از سلاح‌های مخفی.
استفاده از چینگ گونگ یا توانایی حرکت سریع و سبک وزن، که به آن‌ها اجازه می‌دهد روی دیوار حرکت کنند، روی آب شناور باشند یا روی درخت‌ها حرکت کنند (به پرواز دربیایند).
استفاده از نِی لی یا نِی جین، که قادر به کنترل نیروی درون (چی) و هدایت آن برای حمله، دفاع، درمان یا به استقامت فرا بشری دست پیدا کردن.
استفاده از دیان شوئه یا در تلفظ کانتونی، دیم ماک، یا دیگر فنون برای کشتن، بی‌حس کردن، مسموم کردن یا کنترل حریف به‌وسیله ضربه زدن به نقاط عصبی با انگشت، آرنج یا ابزار.
فیلم‌ها
فیلم‌های زیادی در ژانر ووشیا تولید و پخش شده که یکی از معروفترین آن‌ها فیلم ببر خیزان، اژدهای پنهان کاری از آنگ لی است که به خوبی نمایانگر ژانر ووشیا است. فیلم‌های معروف دیگر مانند:

قهرمان (۲۰۰۲) کاری از جانگ ییمو با بازی جت لی
خانه خنجرهای پران (۲۰۰۴) کاری از جانگ ییمو با بازی تاکشی کانشیرو
اعجوبه‌های کونگ فو (۲۰۰۴) کاری از استیفن چو سینگ چی
قول (۲۰۰۵) کاری از چن کای گو
کتاب‌ها
رمان نویس‌های مشهور ژانر ووشیا شامل:

جین یونگ
گو لونگ
خوانگ یی
ون رویی آن
لیانگ یو شنگ
سیما زی ین
شیائو یی
شی وی هان
شیائو دوان
وانگ دو لو
بازی‌های ویدئویی
شمشیر شوان یوان
افسانه شمشیر و پری (پهلوانان چین)
جنگجویان سلسله
شمشیر شیطانی
کمیک‌ها
سواران طوفان
قهرمان چینی
افسانه سه قلمرو
شمشیر بهشتی و خنجر اژدها

 

 

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

جیت کان دو

جیت کان دو (به چینی: 截拳道) یکی از سبک‌های مدرن هنرهای رزمی است که توسط بروس لی، رزمی‌کار و هنرپیشه معروف سینما پایه‌گذاری شد. این سبک یکی از سبک‌های منحصر به فرد چینی است که مسابقات آن به انواع مختلف مانند ووشوساندا ، ووشوتالو ، دفاع شخصی و شکستن اجسام برگزار می‌شود.

پایه و بیشتر تکنیک‌های جیت کان دو براساس سبک وینگ چون طراحی شده‌ است، چرا که بروس لی تمرینات کلاسیک رزمی خود را از نوجوانی در هنگ کنگ زیر نظر استاد ایپ من استاد بزرگ این سبک انجام داده بود.

فنون وینگ چون در جیت کان دو به شکلی تغییر یافته‌اند که کاربردی‌تر باشند و استفاده از سلاح‌های سرد نیز در آن بسیار گسترده‌تر است. بسیاری از ضربات و حرکات سایر هنرهای رزمی به‌آن افزوده شده‌اند، به‌طوری‌که برخی جیت کان دو را اولین رشته و الگوی هنرهای رزمی ترکیبی می‌دانند. . روش استفاده از سلاح‌های سرد در جیت کان دو بر پایه هنرهای رزمی «دان اینوسانتو» است که بروس لی با آموزش آن و پیدا کردن اشکالات اساسی در فنون این استاد رزمی آن را به شیوه‌ای با قابلیت کاربردی تبدیل و برای دفاع و حمله تغییرات اساسی زیادی داده است، اما بروس لی اعتقاد به هنر رزمی با استقاده از ضربات دست و پا داشت که از همین رو در گفته‌ای از ایشان نقل شده: «اگر انسانی با چهار دست و چهار پا به دنیا آمد می‌توان گفت که ضربات به شکل پیچیده‌ای قابل تولید است، بنابراین تا زمانی که این گونه نشده فنون کاربردی و اساسی به همین شکل خواهد بود، و بروس لی این هنر رزمی را با نام جیت کان دو و بدون پیشوند و پسوند نام‌گذاری کرد».

این رشته گاهی جان فان جیت کان دو نیز نامیده می‌شود؛ اما به نظر خود بروس جیت کان دو هر شخص جیت کان دو خود اوست،( همانند نظریه استاد ایپ من در وینگ چون ) پس کلمه جان فان را از ابتدای جیت کان دو حذف نمود.

محتویات
۱    جیت کان دو در ایران
۲    احترام در جیت کان دو
۳    درجات جیت کان دو
۴    تفاوت‌های جیت کان دو و وینگ چون
۵    ابداع سبک جیت کان دو
۶    پانویس
۷    منابع
جیت کان دو در ایران
این سبک توسط حسن کوه‌کمری در ایران بنیانگذاری شد.[نیازمند منبع] جیت کان دو در ایران زیر مجموعه فدراسیون ووشو جمهوری اسلامی ایران اداره می‌شود.

احترام در جیت کان دو
در جیت کان دو، قبل از هر کاری باید احترام و آداب و رسوم آن را بیاموزید زیرا به نظر بروس لی احترام به باشگاه،استاد و شاگردان به یک دیگر، مهم تر از خود جیت کان دو است همانطور که بارهای در کتاب تائوی جیت کان دو یاد آورد شده‌است که قبل از یاد گرفتن جیت کان دو احترام را یاد بگیرید و هم‌زمان با یادگیری جیت کان دو درون خودرا بشناسید. از این رو در جیت کان دو اهمیت زیادی به احترام داده می‌شود و تا به حال شیوه‌های احترام زیادی نیز عوض شده‌اند.

شاگردان وقتی وارد باشگاه می‌شوند،وقتی در حین تمرینات برای آب خوردن یا کار دیگری خارج می‌شوند،هنگام ورود یک نفر که درجه اش از همه بالاتر است، هنگام اتمام کلاس و... موظف به گذاشتن احترام هستند

درجات جیت کان دو
در جیت کان دو ترتیب کمر بند ها(شالبند ها) به این ترتیب است:

سفید_ زرد_نارنجی_سبز_آبی_بنفش_قهوه ای_قرمز_ سیاه . وقتی به کمر بند سیاه رسیدید این کمربند به 9دان تقسیم می‌شود. از دان 1 تا 9

لقب‌های رزمی کاران نیز همراه با کمر بندها و درجات تغییر می‌کند.

اولین لقب توسان 2_دای تو 3_سی هینگ 4_دای سی هینگ 5_پو تینگ 6_استاد 7_سی فو 8_دای سی فو 9_سی جو

در باشگاه و در حال تمرینات نیز رزمی کاران، باید یک دیگر را به این نام‌ها صدا بزنند .

درجهٔ سی جو درجه‌ای است که فقط به ابداع‌کننده جیت کان دو یعنی سی جو بروس لی گفته می‌شود.

تفاوت‌های جیت کان دو و وینگ چون
یکی از تغییرهای اساسی که بروس لی در سیستم چی سائو وینگ چون انجام داد، شکل ایستادن هنگام انجام چی سائو بود. در وینگ چون سنتی پاها روبروی هم و به اندازه عرض شانه‌ها از هم جدا می‌باشند، پاشنه‌ها به طرف بیرون و زانوها به طرف داخل قرار می‌گیرند. به نظر بروس لی این ایستادن باعث کندی و سنگینی حرکت بدن بود و قسمت زیادی از بدن در معرض ضربه حریف قرار داشت، برای همین در جیت کان دو، چی سائو با پای راست یا چپ جلو ایستاده و پاشنه پای عقب بالا انجام می‌شود.

دیگر تغییر بروس لی روی فوک سائو بود که برخلاف وینگ چون سنتى، تکنیک‌های دست را با پشت دست، ساعد یا بند انگشتان که آن‌ها را غیرطبیعی و موجب زخمی شدن فرد می‌دانست، انجام نمی‌داد و ضربات دست را به سبک بوکسورها اجرا می‌کرد.

ابداع سبک جیت کان دو
پس از سفر بروس لی از هنگ کنگ و عدم دسترسی به استاد ییپ من، او به فکر ایجاد روشی رزمی افتاد. ایده جیت کان دو در سال ۱۹۶۵ در ذهن بروس لی متولد شد. مبارزه با وان جک مان تأثیر بسزایی بر فلسفه مبارزه بروس لی گذاشت. با آن که بروس حریفش را به طرز فجیعی شکست داد، اما معتقد بود که آن مبارزه بیشتر از حد معمول طول کشیده و او نتوانسته است آن طور که انتظار دارد از تکنیک‌های وینگ چون استفاده کند، به علاوه او دیگر نمی‌توانست به یادگیری و تکمیل هنر رزمی وینگ چون بپردازد چون فرسنگ‌ها از استادش دور بود.

او به سیستمی احتیاج داشت تا به شکوفایی هرچه بیشتر داشته‌هایش بپردازد. به همین خاطر با تأکید بر «کاربردی بودن، انعطاف‌پذیری، سرعت و کارآمدی» به توسعهٔ سیستم جدیدی پرداخت. او شروع به استفاده از روش‌های آموزشی متفاوتی کرد: بدنسازی برای افزایش قدرت، دویدن برای افزایش استقامت، تمرینات کششی برای انعطاف‌پذیری و بسیاری از روش‌های دیگر که او دائماً در حال منطبق کردن با سیستمش بود.

لی بر آنچه که «روش بی روشی» می‌نامید بسیار تأکید داشت. ایده‌ای که بیان گر رهایی از روش‌های فرمالیته -همان سبک‌های سنتی- بود. بروس لی احساس می‌کرد سیستمی که او «جان فان ووشو» (آموخته‌های بروس لی از هنرهای رزمی) نامیده‌است، محدودکننده‌است و به همین خاطر آن را به آنچه که با نام جیت کان دو توصیفش کرد، تغییر شکل داد. نامی که بعدها از مطرح کردن آن اظهار پشیمانی کرد چون از نام جیت کان دو نیز ویژگی‌های خاصی برداشت می‌شد که هر سبکی به نوبه خود ادعا می‌کند، درحالی که ایدهٔ هنر رزمی او خروج از هر گونه عوامل محدودکننده بود.[۱]

 

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

هنرهای رزمی ژاپنی

هنرهای رزمی ژاپنی (انگلیسی: Japanese martial arts) به شکل‌های مختلفی از هنرهای رزمی کشور ژاپن اشاره دارد. دست‌کم سه اصطلاح ژاپنی در معنای هنرهای رزمی ژاپنی به‌کار می‌روند: بودو، بوجوتسو و بوگِی. استفاده از بودو که جدیدتر از باقی است، از لحاظ تاریخی به معنای روشی برای زندگی با توجه به ابعاد فیزیکی، روحانی و اخلاقی با تمرکز بر بهبود، تکمیل و رشد شخصی است. بوجوتسو و بوگی دست‌کم از لحاظ تاریخی، تعاریف مجزایی دارند. بوجوتسو به استفاده عملی از تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها در مبارزه واقعی می‌پردازد و بوگی، به انطباق و پالایش آن دسته از تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها می‌پردازد که برای تسهیل آموزش سیستماتیک و استفاده در محیط‌های آموزشی رسمی کاربرد دارند.

 

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

هنرهای رزمی چینی

هنرهای رزمی چینی (به چینی: 中國武術) به تمامی انواع هنرهای رزمی گفته می‌شود که از چین سرچشمه می‌گیرند.

کونگ فو و ووشو عبارات عمومی هستند که به مرور زمان مترادف با هنرهای رزمی چینی شده‌اند. هر چند این دو عبارت تفاوت بسیاری در اصل معنایی با یکدیگر دارند. هر کدام از این دو لغت می‌تواند سنت‌های متفاوتی از هنرهای رزمی را توصیف کند و حتی می‌تواند در مفهومی غیر از هنرهای رزمی استفاده شود.سی ام ای نام‌ دیگری که گاه برای اشاره به هنرهای رزمی چینی کاربرد دارد.

در زبان چینی واژه کونگ فو اشاره به هر دستاورد شخصی یا مهارت پیچیده حتی در زمینه‌های کاملاً غیر مرتبط با هنرهای رزمی دارد. در مقابل ووشو یک عبارت دقیقتر در زبان چینی ماندارین است که می‌توان آن را به «هنر رزمی» ترجمه کرد. علاوه بر این عبارت ووشو امروزه اسمی برای یک ورزش کلاسیک و در عین حال بسیار مدرن است که مسابقات آن در دو بخش اصلی مبارزه ، سانشو یا ساندا و فرم‌های با سلاح و بدون سلاح برگرفته از فرم‌های هنرهای رزمی چینی با نام تالو برگزار می‌شود. وینگ چون کونگ فو یا وینگ چون ووشو نیز یکی از اصیل‌ترین و قدیمی‌ترین فنون مبارزه و دفاع شخصی است که امروزه در سراسر دنیا و به شکل اکادمیک آموزش داده می‌شود.همچنین سبک جیت کان دو سبکی بسیار منحصر به فرد که توسط بروس لی یکی از بزرگ‌ترین اساتید رزمی قرن بنیانگذاری شد و زیر مجموعه فدراسیون جهانی ووشو اداره می‌شود.

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/

هنرهای رزمی اوکیناوا

هنرهای رزمی اوکیناوا، به آن‌دسته از هنرهای رزمی گفته می‌شود که در میان مردم بومی جزیره اوکیناوا در ژاپن ایجاد شده‌است که مهم‌ترین آن‌ها کاراته، تگومی و کوبودوی اوکیناوا است. به خاطر مکان جزیره اوکیناوا که در میانه ژاپن و چین قرار گرفته‌است، این جزیره مرکز تبادلات تجاری و فرهنگی بسیاری با کشور چین بوده که این مسئله در گسترش هنرهای رزمی در این جزیره تأثیرگذار بوده‌است.

محتویات
۱    تاریخچه
۲    شوری‌ته
۳    توماری‌ته
۴    ناهاته
۵    جستارهای وابسته
۶    پانویس
۷    منابع
تاریخچه
در سال ۱۴۲۹ میلادی، سه پادشاهی اوکیناوا با یکدیگر متحد شده و پادشاهی ریوکیو را تشکیل دادند. هنگامی که شاه شوشین در ۱۴۷۷ بر سر کار آمد، تمرین هنرهای رزمی را ممنوع اعلام کرد. این ممنوعیت تا سال ۱۶۰۹ که قلمرو ساتسومای ژاپن اوکیناوا را اشغال کرد به طول انجامید. این ممنوعیت تمرین هنرهای رزمی باعث گسترش کوبودو اوکیناوایی گردید که در آن از ابزارهای معمول خانه و کشاورزی به عنوان سلاح استفاده می‌شد.[۱] اوکیناوایی‌ها هنرهای رزمی چین را با هنرهای رزمی محلی ترکیب کرده و Tōde (به ژاپنی: 唐手) (با تلفظ:Tuudii، به معنی دست چینی) را ایجاد کردند[۲] که به آن اوکیناوا-ته (به ژاپنی: (沖縄手) نیز می‌گویند.[۱] در قرن ۱۸ام، سه سیتم مختلف از اوکیناوا-ته در سه روستای اوکیناوا با نام‌های ناها، قلعه شوری و توماری به وجود آمد. این سیستم‌های رزمی را با نام‌های ناهاته، شوری‌ته و توماری‌ته می‌شناسیم. تمرین‌کنندگان این سه سیستم، کاراته امروزی را ایجاد کرده‌اند.[۳] و بدین‌ترتیب بود که در قرن بیستم، هنرهای رزمی اوکیناوا را با نام ته (به ژاپنی: 手) به معنی دست می‌شناختند. از آنجایی که ته از شخصی به شخصی دیگر تفوات داشت معمولاً آن را با نام ناحیه‌اش می‌شناختند، مثلاً ناهاته، شوری‌ته و توماری‌ته. ناهاته، شوری‌ته و توماری‌ته به خانواده‌ای از هنرهای رزمی با نام تودو-جوتسو یا تو-ده متعلق بودند.[۴][۵]

در سال ۱۹۳۰، تعدادی سازمان رسمی برای گسترش هنرهای رزمی اوکیناوا در آن‌سوی دریاها ایجاد شد که به علت تأثیر زیاد آن‌ها تمامی انواع هنرهای رزمی بدون سلاح ژاپنی با نام کاراته شناخته شد. بعد از فراگیر شدن نام کاراته، به‌کارگیری نام شهرهای این هنرهای رزمی منسوخ شد.

شوری‌ته

دودمان استادان شوری‌ته

استاد آنکو ایتوسو، از او با عنوان پدر کاراته امروزین نام برده می‌شود.
شوری‌ته (به ژاپنی: 首里手)، (به اوکیناوایی:Suidii)، نام سیستمی از هنرهای رزمی اوکیناواست که در شهر شوری و اطراف آن که پایتخت قدیمی پادشاهی ریوکیو بوده، ایجاد شده‌است. یکی از بزرگترین استادان این سیستم، آنکو ایتوسو بود. ایتوسو معلم آموزش و پرورش و یکی از استادان معروف شهر شوری بود که نقش عمده‌ای در گسترش کاراته در آن زمان داشت و به خاطر تلاش‌های فراوانش برای ورود کاراته به مدارس اوکیناوا، نزد همگان به عنوان پدر کاراته امروزین شناخته شده‌است. (البته بعضی گیچین فوناکوشی که شاگرد او بود را پدر کاراته امروزین می‌نامند.)

از استادان مهم این سیستم می‌توان افراد زیر را نام برد:

Sakukawa Kanga
Matsumura Sōkon
Itosu Ankō
Asato Ankō
Motobu Chōyū
Motobu Chōki
Yabu Kentsū
Chōmo Hanashiro
Funakoshi Gichin
Kyan Chōtoku
Chibana Chōshin
Mabuni Kenwa
Tōyama Kanken
Tatsuo Shimabuku
کاتاهای مهم شوری‌ته:

Naihanchi
Pinan
Kūsankū
Passai
Jion
Jitte
سبک‌هایی که از شوری‌ته به وجود آمده‌اند عبارتند از:

شوتوکانریو
شیتوریو
شوری
شورینریو
شودوکان
شورینجیریو
موتوبوریو
کان ذن ریو
توماری‌ته

دودمان استادان توماری‌ته
توماری‌ته (به ژاپنی: 泊手)، (به اوکیناوایی:Tumai-dii)، نام سیستمی از هنرهای رزمی اوکیناو است که در شهر توماری ایجاد شده‌است. توماری‌ته با تأثیرات دیپلمات‌های ژاپنی و شخصیت‌های دیگری که در کوآنفا ماهر بوده‌اند، همچون وانگ‌جی، آنان، آسون در قرن هفدهم ایجاد شده‌است. بیشتر حرکات و تکنیک‌های این سیستم به سیستم شوری‌ته شباهت دارد و اندکی از آن شبیه به سیستم ناهاته است.

از استادان برجسته سیستم توماری‌ته در اوکیناوا می‌توان افراد زیر را نام برد:

Matsumora Kōsaku
Oyadomari Kokan
Motobu Chōki
Kyan Chōtoku
کاتاهای مهم توماری‌ته:

Seisan
Naihanchi)Koshiki)
Rōhai
Passai
Wankan
Wanshū
از سبک‌هایی که از توماری‌ته به وجود آمده‌اند می‌توان موتوبوریو و ماتسوبایاشی‌ریو را نام برد.

ناهاته

دودمان استادان ناهاته

استاد کانریو هیگاشیونا(هیگااونا)، شاگردان او سیستم ناهاته را در جهان گسترش دادند
ناهاته (به ژاپنی: 那覇手)، (به اوکیناوایی:Naafa-dii)، نام سیستمی از هنرهای رزمی اوکیناواست که در شهر ناها، پایتخت تجاری پادشاهی ریوکیو که اکنون مرکز جزیره اوکیناواست، ایجاد شده‌است. ناهاته در اوایل قرن نوزدهم بر اساس هنر رزمی بوکس درنای سفید، که یکی از سیستم‌های رزمی چین جنوبی است، در شهر ناها ایجاد شد. هنر رزمی بوکس درنای سفید، ابتدا در کومه‌مورا، حاشیه چینی‌نشین شهر ناها، مورد تمرین قرار گرفت که نهایتاً در دهه ۱۸۸۰ به دست کانریو هیگااونا گسترش یافت و کامل‌تر شد. روش‌های به کار رفته در سیستم ناهاته با روش‌های به کار رفته در سیستم‌های توماری‌ته و شوری‌ته تفاوت‌هایی دارد. به این دلیل که روش‌های جنوبی کمپوی چینی وارد سیستم ناهاته و روش‌های شمالی کمپوی چینی وارد سیستم شوری‌ته شدند. همین مسپله باعث تفاوت‌های میان سبک‌های کاراته امروزین شده‌است. از آنجاییکه در جنوب چین سبک تای‌چی چوان توسعه بیشتری داشت در کاتاهای سیستم ناها همانند تای‌چی چوان تنفس عمیق و حرکات آرام به وفور دیده می‌شود (مانند کاتاهای سانچین، سی‌ان‌چین و سوپارین‌پی). در سیستم ناهاته بیشتر از نوعی ایستادن با نام سانچین استفاده می‌شود و استفاده از حرکات دورانی که از تای‌چی چوان وارد آن شده در دفاع و حمله بسیار کاربرد دارد. اما در سیستم شوری‌ته بیشتر از حرکات انفجاری و سریع استفاده می‌شود و حرکات دورانی و تقویت تنفس چندان در آن جایی ندارند.[۶]

از استادان برجسته سیستم ناهاته در اوکیناوا می‌توان افراد زیر را نام برد:

چوجون میاگی (مهمترین شاگرد استاد کانریو هیگااونا و بنیان‌گذار سبک گوجوریو در کاراته)
Arakaki Seishō
Higaonna Kanryō
Kyoda Juhatsu
Mabuni Kenwa
Uechi Kanbun
کاتاهای مهم ناهاته:

Sanchin
Saifā
Seienchin
Shisōchin
Seipai
Seisan
سبک‌های به وجود آمده از سیستم ناهاته (این سبک‌ها بدست شاگردان کانریو هیگااونا گسترش یافته‌اند):

گوجوریو
اوئه‌چی‌ریو
ریوئی‌ریو
تون‌ریو

 

 

 

 

نویسنده: علی نیازی

منبع: https://fa.wikipedia.org/